تحلیل زیست‌پذیری بافت‌های فرسودۀ شهری (مطالعۀ موردی: بافت فرسودۀ شهر زنجان)

شهر زیست‌پذیر، طیف کاملی از فضاها و فعالیت‌های اجتماعی و اقتصادی جذاب و پرمعنا دارد. چنین شهری، مکانی مطلوب برای کار و زندگی به­شمار می­رود. رویکردهای گوناگونی دربارۀ زیست‌پذیری شهری مطرح شده است، مانند رویکرد تجربی، رویکرد ادراک­های فردی و رویکرد کیفیت زندگی. این پژوهش، با رویکرد کیفیت زندگی، به مطالعۀ بافت‌های فرسودۀ شهری زنجان می­پردازد. هدف این پژوهش، شناخت وضعیت زیست‌پذیری بافت فرسودۀ شهر زنجان و عوامل مؤثر بر آن است. برای دستیابی به این هدف، با بهره‌گیری از روش‌های توصیفی- تحلیلی و پیمایشی و با بهره‌گیری از ابزار پرسشنامه، 381 نفر از ساکنان بافت فرسوده، به روش نمونه‌گیری احتمالی ارزیابی شدند و اطلاعات گردآوری­شده با به­کارگیری تحلیل‌های عاملی، رگرسیون و تحلیل مسیر در محیط نرم‌افزار spss از لحاظ آماری تجزیه و تحلیل شد. مطابق نتایج تحلیل عاملی، زیرشاخص­های مدیریتی (982/0= Ex) سهم بیشتری در تأثیرگذاری بر میزان زیست‌پذیری بافت فرسودۀ شهر زنجان دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیونی زیست‌پذیری بافت فرسودۀ شهر زنجان نشان می­دهد در میان عوامل، زیست‌پذیری بافت فرسودۀ شهر زنجان، بیشترین مقدار همبستگی را با شاخص اجتماعی (645/0= R2) دارد و به تحولات و توسعة مناسبات اجتماعی بسیار وابسته است؛ چنانکه تحلیل مسیر نیز نشانگر آن است که شاخص اجتماعی (622/0= β) در میان سایر عوامل، به‌طور مستقیم بیشترین اثر را بر زیست‌پذیری داشته است.